David Goodis | Mavi Sevgili | [IX]

….

Alma masaya döndü, ayakta durmaya devam etti, başı öne eğik, bakışları kadehteydi. Viskinin nerdeyse yarısı dökülmüştü, ancak içinde kalan, sıvı bir mıknatıs gibi elini kendine çekiyordu. İçinde tadı kötü bir ilaç varmışçasına kadehi kaldırdı, sonra tek ve uzun bir yudumda boşalttı.

“Bir daha ister misin?” diye sordu Hagen.

Alma hayır der gibi kafa salladı. Tik ağacından masanın cilalı yüzeyine dalıp gitmişti. Parlak ahşap sanki bir aynaydı, orada aksini görüyor, ve gördüğü şeyden nefret ediyordu.

Sırtı Hagen’e dönüktü. Hagen arkasından yaklaşıp elini omzuna koydu. Alma silkinip ondan uzaklaştı. Hagen’in yüzü yine kara bir renk aldı, mırıldandı: “Neyin var senin?”

“Yalnız kalmak istiyorum. Sana yorgun olduğumu söyledim.”

“Bana bak.” Hagen’in ses tonu, öfkeden kudurma ve ümitsiz bir yalvarış arasında gidip geliyordu.

Alma’nın sırtı hâlâ ona dönüktü.

“Yüzüme bile bakamıyorsun,” dedi Hagen, dişlerini sıkarak. Dudakları titredi. Sonra biraz da çabayla, kendine daha hakim, sakin bir tonda: “Seninle mantıklı biçimde konuşmaya çalışıyorum. Umarım tavrını değiştirir ve benimle konuşursun.”

“Pekâlâ,” dedi Alma, “dinliyorum.”

Ancak Hagen, onun arkasında olduğu için Clayton’un gördüklerini göremiyordu. Alma gözlerini kapatmıştı, boyun kasları iyice kasılmış, sakin kalmaya çalışıyordu.

Usulca yüzünü Hagen’e döndü, Hagen bir müddet sessiz kaldı, sonra: “İlişkimizin gidişatı hoşuma gitmiyor. Bir çıkmaza girmiş gibiyiz, ve gün geçtikçe derinleşiyor. Satranç oyuncularına benzedik. Ve artık bu oyundan sıkıldım.”

“Ne istiyorsun, Rudy?”

“Seni. Her şeyinle seni.”

“Anlaşmamızda bu yoktu.”

“Anlaşmanın canı cehenneme.” Daha sert bir tonda söyledi bunu, sonra ekledi: “Sana daha ilk gördüğüm anda âşık oldum.”

“Aşk hakkında ne biliyorsun?”

“Ben de etten kemikten bir varlığım,” diye bağırdı Hagen. “Küçük, sevimli bir oyuncaktan daha fazlasına ihtiyacım var. Hakiki bir sevgi istiyorum. Sıcaklık ve mutluluk.”

Alma uzak köşedeki çelik kasaya bakıyordu. “Senin mutluluğun işte orada.”

“Ne o, şikayet mi ediyorsun?” Hagen’in dili çatallanmıştı. “Beni eleştirmeye gelince üstüne yok. Faturalarını ödeyen birine en azından tatlılıkla konuşma şansı vermen gerek.”

Alma, kaskatı, cevap vermedi. Hagen’in sesi, keskin bir bıçak gibi, şimdi daha derine saplanıyordu.

“Belki de beni kör sanıyorsun… Clayton hakkında söylediklerinin tek kelimesine bile inanmadığımı biliyorsundur… Silahı elinden aldığını söyledin. Ben de şunu söyleyim, rezil bir yalancısın.”

Alma yüzünü çevirdi tam uzaklaşacaktı ki Hagen onu kollarından yakaladı, tüm gücüyle göğsünün üzerinde tuttu ve onu yüzüne bakmaya zorladı. Konuşmaya devam etti:

“Yalancı!... Taa en başından beri yalan söylüyorsun. Beni kandırıyordun, aptal yerine koydun. Seni ne zaman kollarıma alsam gözlerini kapattın, başka birini görüyordun. Clayton’u.”

Alma kurtulmaya çalıştı. Hagen pençelerini onun kollarına iyice geçirdi.

“Şimdi bana gerçeği söyleyeceksin. En başından beri aklın Clayton’daydı. İtiraf et! Edecek misin, yoksa gırtlağından kendim mi çıkartayım?!”

Hagen’in elleri Alma’nın boğazına gitti. Alma boğuk bir çığlık attı. Hagen, genç kadın dizlerinin üzerine çökünceye dek sıkmaya devam etti. Delice bir gülümseme dişlerini meydana çıkartmıştı, Alma’nın can vermek üzere olduğunu ya anlamıyor ya da umursamıyordu.

Ve ansızın pencere, alabildiğine açıldı. Clayton içeri atladı. Son sürat Hagen’in üzerine giderken, ne strateji ne taktik ne de cebindeki silahı hatırlamak aklına geliyordu. Yırtıcı bir hayvan gibi nağra attı, Hagen de onun gelişini duydu, kafasını kaldırdı… şaşakaldı; Alma’yı serbest bıraktı. Alma, olduğu yere yere yığıldı, güçlükle nefes almaya çalışıyordu. Hagen içgüdüyle, koca kollarını kaldırdı, yumruklarını sıktı, saldırıyı karşılayacak destekli bir duruş aldı.

….